Αυτοβιογραφικά Συστήματα

Πόλις εν δυνάμει

Η δομή μιας εικόνας και η σύνταξή της, τα μέτρα της στην επιφάνεια, ο τρόπος που κατανέμεται σε αυτήν ο χώρος προκειμένου να αναπτυχθεί σε μια οποιαδήποτε υπόθεση, είναι τα κύρια στοιχεία που ανιχνεύω στο έργο μου Πόλις εν δυνάμει.

Ακολουθώντας την αναλογία Fibonacci –σε κάθετη και οριζόντια ανάπτυξη– και ξεκινώντας από την ιδέα ότι η επιφάνεια μπορεί να καταμεριστεί με διαφορετικούς τρόπους δημιουργώντας κάθε φορά ανάλογες οπτικές συνθήκες, εφάρμοσα στο έργο μου μια διπλή σχέση οριζόντιας και κάθετης ανάγνωσης (από αριστερά προς τα δεξιά —› και από πάνω προς τα κάτω ↓). Στα τέσσερα προκύπτοντα αυτοδύναμα κομμάτια και στην οριζόντιά τους διάταξη (1,2,3,5 αντίστοιχα) εικονογραφείται μια πόλη σε ακολουθία (με τον ίδιο τρόπο που κτίζεται μία πολυκατοικία, ή όπως οργανώνονται επιπροσθέτως τα μέρη μιας πόλης), ενώ στην κάθετη, εσωτερική τους διάταξη (1,2,3,5,3,2,1) το μέτρο ανάπτυξης της εικόνας γίνεται ξεκινώντας από το απλό στο σύνθετο κι από το αραιό προς το πυκνό. Με αυτό τον τρόπο απομακρύνω το βάρος της σύνθεσης από το κέντρο (μέτρο συμμετρίας) ή από άλλες σχέσεις ισορροπίας επιδιώκοντας μια παράλληλη, διπλή διαδρομή της εικόνας όπου η δομή της διαφέρει από οποιαδήποτε μορφοπλαστική ανάλυση ενώ ο ρυθμός της κρατά την τυπική μορφή δυτικής ανάγνωσης. Αυτό εξάλλου είναι και η ίδια η ''πόλη''.

Ιωάννα Ασσάνη

Potential city

The structure and syntax of an image, its surface measures, the way space is allocated on it in order to develop to any one hypothesis are the main elements that I trace in my work “potential city”. Following the Fibonacci analogy –in a horizontal and vertical layout – and starting from the idea that a surface can be segmented by various ways thus creating corresponding optical conditions I applied in my work the double relation: from left to right —› and from top to bottom ↓. In the four independent pieces of the work and on its horizontal schematic layout (1, 2, 3, 5 respectively) a city’s virtual reality sequence starts additively (like building a multistory building, like the parts of a city are organized additively) while on its vertical design layout (1,2,3,5,3,2,1) the image’s development measure is from the simple to the complex and from the thin to the thick, in the western reading manner. Thus I remove the synthesis’ weight from the center (measure of symmetry) or other equilibrium relations and I dare to seek a parallel, double path of the image, where its structure differs from its morphoplastic analysis. This is what a city is.

Ioanna Assani